This article is published in CPC Bulletin 14.

Salt as Gold Masoud Soheili Canada, 2017

Salt dates back to some 8000 years ago in Romania and China. It was prized by ancient civilizations of Greece, Egypt, India, Rome. It had a special position in religious ceremonies as a sacred material later.

Due to Marco Polo, pieces of salt, decorated with the emperors picture, was used as coins; still it is used as coins in Ethiopia. During 1812 wars, government of America, who cannot pay the soldiers, gave them salt instead. It was officially money in Africa, and it was used to buy slaves, gold, textile, tobacco, metal tools, pepper, sugar… Ghana was a rich country with its salt mines.

Salt was processed from salt mines or by the evaporation of seawater. It is easily found around Equator, but some places, as Australia, imports 100% of the salt, they need. It is removed from the ground in Salt Desert of Iran by loader and trucks, packed and sold, no process!

It was used for trading, instead of coin and money thousands of years, until 20th century. It was GOLD! White Gold! “Salt Road” existed, as “Silk Road”! Later, salt was used to improve the quality of food.

Salt was used in Iran as money too, even in Tehran, the Capital: Namaki (saltman)
My generation reminds Namaki guys very well. They came with a donkey, with a nose-bag on; rock-salt in one side, and kitchen accessories on other side of the bag. They grabbed everything, which was not more useful in the house, and gave them salt instead. These items goes to the antique store or used store. Metals went for melding. Dried bread went to feed cows… Later, they came with a bicycle. I did not see them any more after 1980.

There are two main deserts in Central Iran: Lut and Namak (namak means salt)
A trip from Damghan City to Tabas City will goes through both these deserts, some 560 km. In the middle of this trip, we will reach to Jandagh, Chupanan, Chah Malek and Khur villages, with mud and brick ancient architecture, besides Mesr Desert. Attractive dry villages, brown people, which bring us a lot to photograph. Mesr Desert is one of the most beautiful ones in Iran; and Camels! You can have a camel ride too!

Passing Khur, we enter the Salt Desert. Earth becomes white little by little. We could see some 50 cm height of salt (or more) on the ground as we get close to Tabas City. It becomes hot and hotter, more than 50 degrees Celsius. Air condition of the car doesn’t work any more. It is a different world: White land in hot weather: Desert Snow! There are lots of abstract sceneries, for interested photographers: Salt and Dried Earth! Lots of water is needed, while you come out to take photos. Lots of Light! Huge Dept of Field! No need for tripod… ISO 100 is too much! Closed aperture, 22 to 32 is good enough. It is too difficult to catch the blue sky, even with polarized filter. It is an amazing photographing, but hard and intolerable.

Entering the Tabas City, a rest at Golshan Garden with trees and huge amount of water, will make the photographers day!

نمک به مثابه طلا مسعود سهیلی کانادا، ۲۰۱۷

از هشت هزار سال پیش! نمک در چین و رومانی مورد استفاده این بنی بشر بوده است. تمدن‌های قدیم یونان، مصر، چین، روم ... نمک را ارج می‌‌نهادند. بعد‌ها در مراسم مذهبی‌ نیز جایگاهی‌ یافت. سفیدی که از تبخیر آب دریا به دست می‌‌آمد یا از زمین نمک زار.

جاده نمک هم بود. چون جاده ابریشم. به نقل از مارکوپولو از قطعات نمک آراسته به تصویر امپراطور به جای پول استفاده می‌‌شد. هنوز در اتیوپی نقش پول را دارد. در جنگ‌های سال هزار و هشتصد و دوازده، حکومت آمریکا، که توان پرداخت به سربازان را نداشت، به آنان نمک می‌‌داد. در آفریقا رسما پول بود. برای خرید برده، طلا، پارچه، تنباکو، ابزار فلزی، فلفل، شکر ... استفاده می‌‌شد. غنا با نمک خود کشوری ثروتمند بود.
طلا بود! طلایی سفید! برای تجارت استفاده می‌‌شد. به جای پول. هزاران سال. تا قرن بیستم هم!

در ایران. تا همین چندی پیش. در تهران هم: ‌نمکی!

نسل ما ‌نمکی‌ها را خوب به یاد می‌‌آورد. با الاغ می‌‌آمدند. توبرهٔ بزرگی‌ با آن. یک طرف توبره سنگ نمک، و طرف دیگر وسایل آشپزخانه. لوازم به درد نخور خانه را می‌‌گرفتند، و به جای آن نمک می‌‌دادند. فلزاتش می‌‌رفت برای ذوب. نان خشک می‌‌رفت برای گاوداری. چیز‌هایی‌ هم روانه سمساری یا عتیقه فروشی. بعد‌ها با دوچرخه می‌‌آمدند. دیگر کم شدند از سال پنجاه و هفت.

از کمر بند استوا که بگذریم، نمک کمیاب می‌‌شود. یا از ساحل دریا ها. استخراج و تسویه می‌‌شود. استرالیا صد در صد نمکش وارداتی ‌ست. در کویر ایران، با لودر و کامیون نمک برداشت می‌‌شود. بسته بندی و فروش. استخراجی در کار نیست.

سفید است. کنار هر رنگی‌ زیبا می‌‌نشیند. بعد ها، به عنوان ماده غذایی هم از آن استفاده شد. مزه غذا. مزه زندگی‌. خوش خوراک می‌‌کند. تازگی‌ها می‌‌گویند ضرر دارد. رگ بند است. در واز نشستگی. این طلایی سفید.

از مسیر دامغان به طبس هر دو کویر بزرگ ایران را می‌‌نوردیم. پانصد و شصت کیلومتر. کم و بیش. معماری زیبای خشت و گل کویری را در آبادی‌های جندق، چوپانان و خور، در کنار کویر مصر تماشاییست. روستا‌های خشک، مردمانی گرم. عکاسی! و اگر زمانی‌ باشد کویر مصر دیدنی‌ است. با شتر سواری‌ اش. از خور که بگذریم، زمین به تدریج سفید می‌‌شود. نزدیکی‌ طبس ارتفاع نمک به پنجاه سانت می‌رسد. شاید هم بیشتر. دنیای دیگریست. سرزمین سفید در هوای داغ: برف کویر

در دمای پنجاه درجه تابستان، و شاید هم بیشتر، در کویر طبس، عکس‌های آبستره زیبایی‌ می‌‌توان گرفت. دیدنی‌ ‌ست، ولی‌ سخت و طاقت فرسا. گرم. داغ. تا دلتان بخواهد نور هست. و عمق میدان. ایزو صد هم زیاد است. دیافراگم را باید بست تا آخر. و سرعت زیاد.

با این همه نور، حتی با استفاده از فیلتر پلاریزه، آسمان آبی سخت شکار می‌‌شود. راحت است عکاسی. فقط باید خوب دید.

آب فراموش نشود. یک بشکه. کولر ماشین را هم فراموش کنید. کار نمی‌‌کند. باغ گلشن طبس خنک است. سفر خوش!