خانه های خیابان مینا ایرانپور ایران، ۲۰۱۵

این مجموعه عکس را با نام خانه های خیابان براتون میفرستم 

هنگامی که به حریمشان پا میگذاری

فریاد سکوتشان را میشنوی اشناست.

فضاهایی که زمان را میزبانی کرده اند و زمان اثار همزیستی اش

را بر خشت خشت شان حک کرده است ویرانشان کرده پنجره ها

را درنوردیده شیشه ها را شکسته باقی گذاشته به جان ستون های

کاهگلی و اهنی و چوبی افتاده هویت را از پله ها ربوده.

همه چیز را به جلو و به سطح کشانده و به این نمایش روحی

ترحم برانگیز بخشیده است .ترحمی از جنس دلتنگی.

گویا این سطوح در عریانی شان مصرانه ایستاده اند تا یادبود

لحظاتی باشند که تنها و تنها در دل سنگی شان نهان داشته اند .

زمان  انها را زیسته و نظم شمان را بهم ریخته است .

نه دیگر به تنهایی قادرند سرپناه باشند و نه اندرونی .

حال میتوان به راحتی سرک کشید و زیر و بمشان را دید و یا بدتر

لمس کرد.بوی خنکی لحظاتی را به همراه دارند که قربانی صراحت

و برندگی کلام زمان شده اند.

سنگینی خاطرات و سبکی رازهایی را تکرار میکنند که دیگر نه

شنیدنشان را وسوسه ای مانده و نه اصلا محرک کنجکاوی اند.

تنها میتوانند باشند. هستند .

وجودی که موزه ای مهجور و رایگان و یا نمایشی بدون تماشاگر

را می ماند که درون مایه اش سکون ساکتیست که مرگشان را

زندگی می بخشد.

این مجموعه نیز بر ان است تا یکبار  دیگر انها را در قاب کوچک

بسته ای به کشد تا حضور هر انچه  بوده را شهادت دهند زیرا که

زمان با ان حضور قاطعش تا دندان مسلح شده و همین تعبیر ساده و

سبک از حضوررا نیز بر نمی تابد .