عکاس، دزد لحظه ها فرزانه کوچک خانی ایران، ۲۰۰۶

تا زاده شدم، اولین اثر خود را حک کردم، آن همه زیبایی بر دیواره ی غارها، من ِ انسان، خلاق و ویرانگر؛ شدم جادوگر عصر خویش و سوار بر"اسب های غار آلتامیرا" هزاره ها را دویده ام و لحظه لحظه شان را ثبت کرده ام، بر لوح ها و کتیبه ها، بر دیواره ها و اوراق، با استخوان و سنگ، با تیشه و قلم... ساختم و نواختم، نواختم و ساختم، تا می توانستم با کلمه، با صدا، با فرم و رنگ، با نور.

من انسانم و ویرانگر، یا نه! هنرمندم؛ مجسمه سازم، شاعر و آوازه خوانم و نقاشم و عکاس؛ چشم هایم در اختیار اندیشه ام و اندیشه ام را زمانه ورق می زند، بی تردید!

می دزدم لحظه ها را با خاطراتی که در آن قدم می زنند، تا نگه شان دارم برای شما و چشمان فرداهای منتظر! و می تکانم دنیا را با دستان کوچکم، اگر بخواهم! می بینی سال هاست جهان می لرزد از تصویر رنگ پریده ی مردی نحیف، که ثانیه ای دیگرگلوله ای بر گیجگاهش خواهد چکید!