|
|
Coffee Shop (Coffee House) painting was a new phenomenon in this nation's art history. While preserving all the logical, religious and traditional style, it flourished as a sign of respect for popular beliefs. People needed images of their saints and their heroes.
In such an era, humble artists sat alone in Coffee Shops (coffee houses), gymkhanas and mosques, hanging on the tales of narrators and interpreting every word into images. They were messengers of light and impossible dreams.
For this reason, their magical brushes broke the common artistic rules, seemingly forsaking the background altogether.
This was not due to ignorance or importance, but the painter followed the spiritual traditions of his native land, focused only on his inspirations, trying to bring out his innermost feelings, while presenting the outer beauty.
In the time of "Constitutional Movement" in Iran, alongside with the awake of public ideas, and by improvement and elevation of liberalism thoughts, "Public Art" suddenly gained new life and noble. Culture promoting and traditional bases of the country gained new credit and respect by the support of conscious people.
In opposition of official painters of that time, some painters raised among the common people and by changing the theme of paintings brought it from the exclusivity of the owners of money and power and presented it to the people.
Coffee Shop painting has a completely Iranian Characteristics and it is directly originated from the mind of the painter, without using external themes, and with its special techniques that is not paying exact attention to anatomy and perspective. In this method, the painter paints the pictures which are completely created by his thought and his imagination. Time is not mentioned in this style of painting.
For this reason, some characteristics in different paintings, painted by different painters, have different forms and each painter paints a face according to his own understanding.
Coffee Shop Painting
Coffee Shop Painting is an old style on Iranian Narrative Painting. Story-telling is the main source of this art, which was created centuries before. Ceremonies, parties, wars were painted on paper and on the walls and ceilings of the courts and houses of the Khans. The stories of Shahnameh were one of the main themes of this painting.
Due to the Shiite Religion in Safavid era, Iranian Religious Imam have found a new position in Iranian Narrative Painting, and "Ashurai" became one of the main subjects. With the foundation and improvement of "Coffee Shops" in this period, due to the interests of Safavid Shahs, and with the improvement of Tazie (religious plays) and Marsie (religious mourning), Coffee Shop Painting improved. It became an art, which reflects a mixed of Iranian religious and national myths. Since then, the main themes became The stories of Shahnameh and Ashura.
Coffee Shops were a place to rest and entertain. As Story-Telling guys started to narrate at Coffee Shops, Ceramic Painters, who painted for the ceramic used for the buildings, started to paint these stories on Canvas, to improve the Coffee Shop Story-Telling. These paintings were based on Iranian ceremonies, parties, wars and religion. Religious-Painting was started then, with the huge paintings of Karbala. At the same time, Dervishes put a very big painting of 12-Imam at the streets and told their stories, prayed the audience, earning money.
Arts and literature were always supported by the courts and Khan mansions during Iranian history. Nasereddin Shah Qajar, the painter, was the first Iranian amateur photographer himself. Art and literature abandoned their safe place with the improvement of the relations between Iran and Europe, and with the improvement of enlightened and democratic thoughts at the end of Qajar era, and great writers as Aref and Iraj Mirza were flourished. Painting and photography has gone to the public as well. Iranian Miniature Painting improved to Realism and moved to Modern European Painting in less than a century, as other changes.
Narrative Painting went on its way. This art flourished at the end of Qajar era, especially at the Constitution Movement, which enlightened the public. Artists of the Coffee Shop School, who did not have academic knowledge of painting, have painted the epic stories of Shahnameh (Ferdowsi) as well as the national and religious movements. They painted at the Tea-Shops, Hoseinehs, Tekyehs and mostly at the coffee shops, and this is the main reason of what it was called. A story was painted with oil-paint on canvas at the coffee shop, where the narrator tells its story.
Modern artists of 1940 and 1950 were attracted to this style, and it was improved. It is not a pure religious or epic story since then; we can see some paintings including both or more. Some of the painters have painted even Surrealism Coffee Shop paintings.
Lots of narrative paintings are found on the walls and ceilings of the Old Iranian buildings, but the oldest Coffee Shop painting on canvas belongs to eighteenth century; it is kept at Meshed Museum at Khorasan Province. The newer paintings are at Reza Abbasi Museum and Sad-abad Cultural Center in Tehran.
Coffee Shop Painters were among the public; they had another job and painted at the evenings in Coffee Shops due to their personal interest. They did not know anything on design, illustration and perspective. Time had no meanings in their works, and they called themselves as Imaginary Painters or Vulgar Painters. Hossein Qollar Aghasi (born in Tehran, 1902) and Mohammad Modabber were frontiers of Coffee Shop Painting style.
Coffee Shop, the place they worked and showed their works, belonged to the public. They painted on glass, wood, walls and ceramic, but mostly on Canvas. Paints were mostly herb or mineral powders, which were mixed with oil, mostly 3 main colors or max 6. Soft colors were used to paint good people, while warm colors were used for devil and bad people.
Coffee Shop Painting, Traditional Art
With the improvement of home narrative systems, radio and TV, as well as movies, and modern restaurants and coffee shop traditional coffee shops became vanished gradually in big cities in 1970.
Coffee Shop Painting went down with establishment of art faculties and improvement of artistic knowledge of the artists, and the improvement of Modern Art as well. Temporary Coffee Shop Painters, who are just a few, paint at their studios and workshops. Among them, Ali Akbar Sadeghi, temporary artist, graphic designer, film maker and Coffee Shop painter has created Surrealism Coffee Shop Painting.
200 Coffee Shop Paintings by 12 artists were exhibited at "Contemporary Arts Museum" in Tehran in the winter 2009-10. Caroun Art Gallery (CAG) exhibits 12 works of 5 artists at North Vancouver, BC, Canada on August 2010.
Alireza Abbasi Isfahani, Kasra Kiaei, Negar Kashian, Salar Ahmadian and Zarrin Naghsh Isfahani.
Some of Iranian contemporary Coffee Shop painters are:
- Abbas BloukiFar
- Ahmad Khalili
- Ali Akbar Lorni
- Ali Akbar Sadeghi
- Fathollah Ghollar Aghasi
- Hassan EsmailZadeh (Chalipa)
- Hossein Hamadani
- Hossein Ghollar Aghasi
- Jahan Inanloo
- Javad Aghili
- Mohammad Farahani
- Mohammad Hamidi
- Mohammad Modabber
- Esmail Kiani, Mohammad Rahmani, Hajji Reza Abbasi, Enayatollah Roghan Chi, Mirza Hassan, Yadollah Hedayat Jou, Mirza Eskandar, Amir Hossein Ghaem Maghami, Ghadir Ali, Mehdi AbdolSalehi, Mohammad Sanei, Hossein Monfaredi and Ahmad Khalili are among the Iranian Coffee Shop painters too.
|
|
نقاشی قهوه خانهای شیوهای از نقاشی روایی ایرانی است، که پیشینهای دیرینه دارد. مبدأ این هنر، سنت قصه خوانی در ایران است، که به سدهها پیش از ایجاد قهوه خانهها و چای خانهها برمیگردد
از دوره صفویه، با گسترش مرثیه سرایی و تعزیه خوانی، نقاشی قهوه خانه ای، که تلفیقی از ارزشهای مذهبی و میهنی ایرانیان و بیشتر نقشهاییاز حماسههای جانبازی پهلوانان ملی و پیشوایان دینی ایرانیان است، رشد میکند. درون مایه اصلی این نقاشیها حکایات شاهنامه و حادثه عاشو را است
این نقاشی، نقاشی روایی رنگ روغنی با درون مایههای رزمی، بزمی و مذهبیاست، که در اواخر دوره قاجار و هم زمان با جنبش مشروطه در ایران اوج گرفت. بیداری افکار عامه و رشد اندیشههای آزادیخواهانه موجب گردید که این هنر مردمی جانی تازه گیرد. هنرمندان این مکتب به نقاشی داستانهای حماسی و مبارزات آ زادیخواهانه مذهبیو میهنی پرداختند. قهوه خانه ها، حسینیه ها، تکیهها و پاتوقها پایگاه نقاشان این مکتب، و نقالانی است که قصههای آن را برای عامه نقل میکنند
پس از آن، در دهههای ۱۳۲۰ و ۱۳۳۰ هجری شمسی، نقاشی قهوه خانهای مورد توجه هنرمندان مدرنیست ایرانی و به ویژه هنرمندان مکتب سقا خانه قرار گرفت
با توجه به رشد چشمگیر هنر در سه دهه اخیر، این مکتب نیز متحول شده است. موضوع نقاشی دیگر خالص نیست و فقط مذهبی یا شاهنامهای نیست. در یک اثر هم کیکاووس را میبینید و هم علی را. شیوه نقاشی نیز دگرگون شده است و آثار نقاشی قهوه خانهای سورریالیستی در آثار هنرمندان جدید نیز دیده میشود
نقاشیهای روایی دیواری با قدمت بیشتر مزین بناهای تاریخی ایران اند، ولی قدیمیترین تابلو نقاشی قهوه خانهای موجود مربوط به حدود قرن ۱۱ هجری قمری است، که در موزه مشهد نگه داری میشود. نمونههای بیشتر و جدید تر در موزه رضا عباسی تهران جمع آوری شده اند
نقاشان این سبک شناخت آکادمیک از اصول نقاشی نداشتند، و با پرسپکتیو، طراحی و تصویرسازی آشنائی کلاسیک نداشتند. در آثار ایشان "زمان" مفهوم ندارد. این نقاش ها، عمدتا خود را نقاشان "خیال ساز" یا "عامیانه" مینامند. قهوه خانه، محل کار و عرضه هنرشان، نیز به همه مردم کوچه و بازار تعلق دارد. نقاشی آنها عمدتا روی پارچه (بوم)، دیوار، شیشه، چوب و یا سرامیک انجام میشد. رنگها از مواد معدنی یا گیاهی پودری بوده که با روغن آغشته شده و مورد استفاده قرار میگرفته است، و اکثراً رنگهای اصلی و مکمل بوده اند. رنگهای ملایم برای به تصویر کشیدن چهرههای مثبت استفاده میشد. آدمهای بد و شیطانی با رنگهای گرم و زمینی به تصویر کشیده میشدند
نقاشی قهوه خانه ای، هنر عامه
نقاشی روایی در ایران پیشینهای دیرینه دارد. مراسم، جنگ ها، بزم ها... بر دیوار و سقف کاخها و ابنیه شاهان و حکام نقش بسته اند. داستانهای شاهنامه یکی از تمهای اصلی این سبک نقاشی در ایران اند و در حقیقت قصه سرایی ایرانی مبدأ این هنر بوده است. با گسترش مذهب در دوره ی صفویه، موضوع جدیدی به نقاشی روایی ایران افزوده شد و پیشوایان دینی ایرانیان نیز جایگاهی در نقاشی روایی یافتند و قصه ی عاشورا یکی از مایههای اصلی این نقاشی گردید
علاقه شاهان صفوی به قهوه، موجب شکل گیری و رشد قهوه خانهها در دوره صفویه میگردد، که مکانی برای استراحت و تفریح میشوند. با شکل گیری نقالی قهوه خانه ای، نقاشان کاشی به تصویر کردن صحنههای نقل قهوه خانهای میپردازند. این نقاشی بر اساس داستانهای بزمی، رزمی و مذهبی ایرانی کشیده میشد. مذهب نگاری در این مقطع با ترسیم پردههای مصیبت کربلا آغاز شد. دراویش پردهای بزرگ از نقاشی دوازده امام را در کوچهای گسترده و با نقالی آن به دعای تماشاچیان میپرداختند
در طول تاریخ، مامن هنر و ادبیات ایران دربار و کاخهای شاهان و حکام بوده است. اولین عکاس آماتور ایرانی هم خود ناصر الدین شاه نقاش بود. ارتباط گسترده ایرانیان با اروپا در دوره قاجار، رشد اندیشههای روشنگری و آزادیخواهانه... موجب گردید تا هنر و ادبیات مامن دیرینه خود را ترک کند و بزرگانی چون ایرج میرزا، عارف... را به گنجینه ادبی ایران بیافزاید. نقاشی و عکاسی هم بین عموم مردم رواج یافت. نقاشی هم چون دیگر شئون زندگی ایرانی، از مینیاتور به رئالیسم و بلافاصله به نقاشی مدرن اروپایی میرسد، در فاصلهای کمتر از یک قرن، هم چون دیگر تغییرات
اما نقاشی روایی روند طبیعی حرکت خود را حفظ میکند. در اواخر دوره قاجار و هم زمان با جنبش مشروطه و بیداری افکار عامه، این هنر جانی تازه میگیرد. هنرمندان این مکتب که شناخت آکادمیک از اصول نقاشی نداشتند، به نقاشی داستانهای حماسی، به خصوص اساطیر شاهنامه، و مبارزات آزادیخواهانه میهنی و مذهبی پرداختند. در چای خانه ها، حسینیه ها، تکیه ها، پاتوقها و بیشتر در قهوه خانهها نقاشی میکردند، و از همین جا بود که آن را نقاشی قهوه خانهای نامیدند. در قهوه خانه، رنگ روغن روی پارچه افسانهای را به تصویر میکشید تا نقالان همان جا قصه ی آن را برای عامه نقل کنند، و یا مرشدان در ورای گود زورخانه
نقاشان این مکتب عمدتا از طبقه متوسط بودند. غالبا حرفه دیگری داشتند و بنا بر علاقه شخصی خود عصرها در قهوه خانه نقاشی میکردند. حسین قوللر آقاسی (متولد ۱۲۸۱ تهران) و محمد مدبر را شاید بتوان پیش کسوت نقاشان قهوه خانهای دوره قاجار دانست
حسین نقاشی را نزد پدر آموخت. پدر در کار نقاشی روی کاشی بود و داستانهای شاهنامهای و مذهبیرا با رنگ لعاب روی کاشی ترسیم و برای استفاده سر در حسینیه ها، حمام ها، زور خانهها و سقا خانهها آماده میکرد. پرسپکتیو نقاشی حسین چون کار پدر ضعیف و بیشتر جنبه تزئینی داشت. عباس بلوکی فر، محمد فراهانی و فتح اله قوللر آقاسی از شاگردان حسین اند
محمد مدبر نقاشی را از سید غفار نقاش اصفهانی آموخت و بیشتر به نقاشی طبیعت گرایش داشت. طراحی و تناسب اندام در کار محمد از استحکام بیشتری بر خوردار بود. حسن اسماعیل زاده (چلیپا) و حسین همدانی از شاگردان مدبر اند
حاج رضا عباسی، عنایت اله روغن چی، میرزا حسن، علیالوندی همدانی، ید اله هدایت جو، میرزا اسکندر، امیر حسین قائم مقامی، غدیر علی، محمد درویش، محمد حمیدی (محمد بر بر)، محمد رحمانی، اسماعیل کیانی (اسماعیل آرتیست)، علیتهر، مهدی عبد الصالحی، محمد صانعی، حسین منفردی، علیاکبر لرنی، احمد خلیلی، جواد عقیلی، محمد رحمانی و علیاکبر صادقیاز دیگر هنرمندان این مکتب اند
جایگزین شدن زورخانهها با باشگاههای بدن سازی، رشد روایتگری خانگی رادیو و تلویزیون (و ایضا سینما) و پیدایش کافیشاپ ها، تریاها و رستورانهای جدید، قهوه خانهها از رونق انداخت. تاسیس دانشکدههای هنری و به تبع آن افزایش دانش هنرمندان، حمایت دولتی از هنرمندان و به تبع آن رشد هنر مدرن از یک طرف، و کم شدن تعداد قهوه خانهها با عنایت به رشد اجتماعی دهه پنجاه از طرف دیگر، موجب گردید نقاشی قهوه خانهای کم رنگ گردد. نقاشان قهوه خانهای این نسل در کارگاه و یا استودیو ی خود بوم را قلم میزدند و برخیدر اندیشه طرحی نو بودند. علیاکبر صادقی، نقاش گالری سبز پارک ساعی، نقاشی قهوه خانهای سوریالیستی را بنیان گذارد
در سه دهه اخیر، با پیدا شدن محدودیتهای تفریحی، رستورانهای جدید به شکل قهوه خانههای قدیم رواج یافته اند. نقاشی هم شبها در کنج این قهوه خانههای مدرن نقاشی میکند. کارمند است. اما هنوز در کوچههای پشت شاه چراغ شیراز نقالان قصههای شاهنامه را نقل میکنند
دویست نقاشی قهوه خانهای از ۱۲ هنرمند در پایان سال ۱۳۸۸ در موزه هنرهای معاصر تهران به نمایش گذاشته شد. در آگوست ۲۰۱۰ نیز نمایشگاهی از آثار پنج هنرمند در گالری کارون در نورت ونکوور کانادا به نمایش گذاشته شد: علیرضا عباسی اصفهانی، کسری کیائی، نگار کاشیان، سالار احمدیان و زرین نقش اصفهانی
هنرمندان مکتب نقاشی قهوه خانهای
عباس بلوکی فر
احمد خلیلی
علی اکبر لرنی
علی اکبر صادقی
فتح الله قوللر آقاسی
حسن اسماعیل زاده
حسین همدانی
حسین قوللر آقاسی
جهان اینانلو
جواد عقیلی
محمد فراهانی
محمد حمیدی
محمد مدبر
اسماعیلی کیانی، محمد رحمانی، حاجی رضا عباسی، عنایت الله روغن چی، میرزا حسن، یداله هدایت جو، میرزا اسکندر، امیر حسین قائم مقامی، قدیر علی، مهدی عبد الصالحی، محمد صانعی، حسین منفردی از دیگر هنرمندان این مکتب اند