Translated to English by: Babak Rezaie
|
A Review on Tehran Photography Exhibition 2006 - CPC/CAPA
Ali Reza Yazdani
Tehran, Iran, 2007
|
National Association of Photographic Art (NAPA) and Color Photographic Association of Canada (CPAC) merged in 1998, which led to establish The Canadian Association for Photographic Art (CAPA). Masoud Soheili is the representative head of CAPA in the Middle East. He devoted a lot to expand his activities in the past few years. Numerous artists in various fields have been introduced in his website (www.Caroun.com). Shortly, he has focused on inviting photographers to CAPA. He managed to accept 130 new members for CAPA to link them overseas. Some of the members are admitted to International photography competitions in USA, China, Japan, England, The Netherlands… to show their works.
The First CPC/CAPA Exhibition-Competition was held from November 3 to 8 in Haft Samar Gallery in Tehran. The Jury were Ms. Maryam Zandi, Mr. Nasser Taqvai and Mr. Esmail Abbasi. Next year, the competition will be held in Tehran, and two years later in Canada with international Jury.
I failed to attend in the exhibition for some reasons, and see the works on walls; but later, I found them arranged side by side on the floor of his studio. I reviewed them on the monitor of my computer over and over, which resulted in the brief note you’re reading on.
Nima Nasseri depicts a tertiary picture of the underground train (metro). In the first photo, eyes track the whole points of picture thanks to the variety of optical elements and go out in the vanishing point. The top half of the dark space added more balance and has created an interesting form. The fast escape has reduced the surface of the left wall and has resulted interesting break, while it is transparent and did not blocked the scenes behind.
In the second photo, which the train I stopped, a lack of variety in space is overwhelming, as well as the closer space; so, after a short pause, eyes are drawn from front view of the train to the vanishing point very quickly. In the third photo, train, which is front more, has filled out the whole left half completely; our eyes could not find any tension to turn around the front spaces of the photo, and are drawn to the vanishing point terribly, because of the closed space. The artist put forth numerous faults by dividing the artwork into three.
Murat Germen, a Turkish artist, depicts two-dimensional people in solid black. The arrangement of bodies is dramatic; of course, it would be more excellent if the reflection of them turned out on the ground.
Mina Momeni presented a work titled “Dakhil”, cloth tied to a network with a fabulous motion. They look as if they’re not any more cloth, ascending to the sky like vapor and fume. Closed format and dark space at the back of “Dakhil” play an important role in revealing foreground.
Batool Mokhtary depicts a man, with his bared arm that generates an intense contrast in color, form and concept against the woman’s veil and low-key colors of the picture, while he’s held black umbrella over the head of the woman.
Azin Rad dominates green values of shades enormously by exposing light over broken pieces of glass. Red color with the dominant green could turn into a potent and fascinating expression, if it wouldn’t be combined with green values. Fundamentally, arrangement of her composition for photography is not eye-catching.
The masks, photographed by Homeira Yaseri, carried great composition with predefined and strong structure. It seems everything is applied for expressing deep lull and silence.
Amir Saeed Gorji’s work is a look over the earth from the sky. A pile of vapor blurred some part of the scene down. But huge chimneys in the middle of the picture, with good arrangement, drawn our attention towards them. The chimneys, standing up in the green field, imply threat by no harmonious form and color.
”Expectation” is a work by Ardalan Ghahari. The Square frame of “Dakhil”, in the center, attracts our view, while twisted old man’s head and his anxious eyes distract us out through the format.
Athena Hajai-zadeh’s “Starlings” presents Imam-zadeh mausoleum, in the midst of the picture. It seems it’s far away in the desert. Thousands of starlings fly in a waving manner over the mausoleum created a colorful life.
Daniel Soheili depicts an incredibly scene of some cloud, shaping something like a cap, over a mountaintop. Every visitor wonders if it’s natural or artificial.
The “View”, which Guity Shojai has selected for her shooting, starts from green in the foreground and extends into a soft deep gradient ascending. In the top first third of the picture, earth changes its form, creating red and dark green. Another hill, in the far left, breaks the continuity of the horizon. Then at the top end of the picture, The eyes of the visitor experience the open blue space of the sky; later, after a view-break, it creates a tension to return to curves and dramatic colors of the earth.
Hassan SarBakhshian has shot the view of a flood. You can imagine the severity of the disaster taken place in the limited space of this frame.
Mohammad Hossein NikoPour shows a landscape, in which a guy sitting on a chair, with a dog by him, back to us, as if they have a common sense looking deep into farther horizon. The distance of the far scene to us and tree trunks, branches, foliage and the sky showing through them, causes our eyes to move from the main subject to other parts of the picture, then back to the subject again after a short pause.
Nahal Chizari carries the most delicate sense, by which every visitor gets attached strongly. Her picture an eye-catching highlight and shadow, soft arcs and fabulous color harmony. Eyes never stop at any point of the picture. Eyes move along the gradient and curve quietly and never gets tired. The foreground slopes are softened by the next horizontal layers. Upper surfaces of the topper branch, which reflects the maximum light, are more attractive in the same layer. The photo tells us of the dominant beauty in each pictorial element: color, texture, light… Its whole structure makes this photo on a high level of beauty. It implies deep, sensitive, innovative and experienced insight of the artist.
Saeed Dehghani shows the boundary between the sea and the coast. From the right, the blue color of the water has filled out the concaves and wrinkled of the coast. From the left ochre and brown colors of the coast surrounded the seaside water has formed it. Choice of the portrait format and upper view are important parameters in this photo.
Another interesting shoot belongs to Seyed Reza Hashemi, a B&W one. The view of soaked birds in the rain, perching along the power lines in 3 rows, side by side, the photographer has shot from the bottom view. The composition of the birds on black cables reminds us of musical notes. It creates an exciting music in our mind. Our view passes from the flock of birds and goes away into the sky with an imaginary music.
|
مروري بر عكسهاي نمايشگاه اعضاء انجمن عكاسان كانادا
عليرضا يزداني
تهران، ایران، ۲۰۰۷
|
انجمن ملي هنر عكاسي (NAPA) و انجمن عكاسي رنگي كانادا (CPAC) در سال 1966 با هم ادغام و انجمن عكاسان كانادا (CAPA) را بنيان نهادند . مسعود سهيلي عهدهدار بخش خاورميانة اين انجمن است. طي يكي دو سال گذشته شاهد فعاليتهاي او به صورت فشرده و خستگيناپذير بوده ،در اين مدت هنرمندان بسياري در رشتههاي مختلف و سطوح گوناگون در سايت او به نام كارون (www.Caroun.com) معرفي شدهاند، اما پس از مدتي، فعاليت او در جهت عضوگيري عكاسان براي انجمن عكاسان كانادا متمركز گرديد. وي تا كنون موفق شده است تعداد 130 نفر را به عضويت اين انجمن درآورد و آنان را با آن سوي جهان مرتبط سازد . برخي از اين اعضا موفق شدهاند به مسابقات جهاني عكس در امريكا ، چين ، ژاپن ، انگليس و هلند راه يابند و آثار خود را به نمايش بگذارند .
اولين نمايشگاه اين اعضا از دوازدهم تا هفدهم آبان امسال در گالري 7ثمر و با داوري خانم مريم زندي و آقايان ناصر تقوايي و اسماعيل عباسي برگزار گرديد. اين نمايشگاه قرار است سال آينده در تهران و دو سال آينده در كانادا و با داوري بينالمللي برگزار شود .
خود من بنا به دلايلي نتوانستم در اين نمايشگاه حاضرشوم و عكسها را بر روي ديوار ببينم، اما بعداً آنها را در آتليه ايشان در حاليكه بر روي كف اتاق در كنار هم چيده شدهبودند ، تماشا كردم و بعد بارها و بارها برروي مونيتور مرور كردم ، كه حاصل آن يادداشت كوتاهي شد كه اكنون ميخوانيد.
در عكسهاي سهگانه نيما ناصري شاهد سه صحنه از مترو هستيم كه در اولين تصوير به علت تنوع بصري در دو سمت آن ، چشم ما در نقاط مختلف تصوير حركت ميكند و در نهايت در نقطه گريز آن از تصوير خارج ميشود . فضاي سياهي در نيمة بالا ايجاد نوعي تنفس بصري كرده است و فرمي كه از ميانة تصوير به شكلي جذاب سر بر آورده است ، سرعت دور شدن ديوارة سمت چپ را كاهش داده و شكستگي جالبي را پديد آورده است ، ضمن اينكه ترانسپارت هم هست و صحنههاي پشت خود را مسدود نكرده است. در عكس دوم كه ترن ايستاده است شاهد كاستهشدن تنوع و بستهتر شدن فضا هستيم ، بطوريكه چشم ما پس از توقف كوتاهي در نماي جلوي ترن ، با سرعت به طرف نقطه گريز كشيده ميشود . در عكس سوم كه ترن جلوتر آمده و نيمة سمت چپ را كاملاً مسدود كرده است ، چشم ما هيچ مجال و فرصتي براي گردش در سطح پيشين تصوير پيدا نميكند و در فضايي تنگ و بسته به گونهاي سرسامآور به عمق و دوردست رانده ميشود. اين هنرمند با سهگانه كردن عكس خود ضعف هاي متعددي را به نمايش گذاشته است .
عكس سياه و سفيدي از هنرمند تركيهاي ، مرادگرمن ، آدمهايي را نشان ميدهد كه كاملاً سياه هستند و دو بعدي به نظر ميرسند . نحوة آرايش پيكرها بسيار تماشايي است ، گرچه به نظر ميرسد اگر رفلكس آنها را برروي زمين نداشتيم جذابيت تصوير دو چندان ميشد.
مينا مؤمني عكسي را با نام دخيل ، به تماشا گذاشته است كه پارچههاي بسته شده به چارچوب مشبك را در حركتي رويا گونه نشان ميدهد. پارچههايي كه انگار ديگر پارچه نيستند و دارند همچنان بخار و دودي سيال به آسمان ميروند . كادر بسته و فضاي سياه دخيل ، در جذابيت پيشزمينه نقشي اساسي ايفا كرده اند.
بتول مختاري در عكس خود مردي را نشان ميدهد كه بازوي عريان او كنتراست شديدي را از لحاظ رنگ ، فرم و معنا با پوشيدگي زن و رنگهاي تيرة كل صحنه ، به نمايش ميگذارد، درحاليكه چتري سياه را بر روي سر زني گرفته است .
آذين راد در عكس خود حضور گستردهاي از رنگ سبز را با تاباندن نور بر روي شيشهاي شكسته به نمايش گذاشته است ، اما حضور قرمز در ميان رنگ غالب سبز، در صورت تركيب نشدن آن ، ميتوانست به حضوري پر قدرت و پرجاذبه تبديل شود . ضمن اينكه اساساً تركيببندي كه آذين راد براي عكاسي خود آماده كرده است چندان تركيببندي چشمنوازي نيست .
ماسكهايي كه حميرا ياسري عكاسي كرده است ، داراي كمپوزيسيوني قوي و ساختاري حساب شده و محكم است . به نظر ميرسد همه چيز در جهت القاي سكوت و آرامش عميق به خدمت گرفته شده است .
كار اميرسعيد گرجي عكسي است با نگاهي از آسمان بر روي زمين . لايهاي از دود و مه ، بخشي از منظرة زميني را كه زير نگاه ما را به سوي خود معطوف ميكنند. دودكشهايي كه در ميان مزارع سرسبز قد برافراشتهاند و با رنگ و فرمي ناهمخوان و بيگانه تهديد را القا ميكنند.
" انتظار " عكسي است از اردلان قهاري . در عكس او از سويي دخيل چهارگوش مركز قاب ، ما را به سوي خود جذب ميكند و از سويي ديگر سر چرخيدة پيرمرد و چشمهاي نگران او ما را به بيرون از كادر تصوير هدايت ميكند .
"سارها" نام عكسي است كه آتنا حجّاريزاده ارائه كرده است . امامزادهاي كه در مركز تصوير او قرار دارد به نظر ميرسد وسط بيابان و در جايي دور افتاده واقع شده است . هزاران سار با حركتي مواج بر فراز اين بناي چهارگوش حيات پر نشاطي را پديد آوردهاند.
دانيال سهيلي در عكس خود صحنهاي باور نكردني از شكل ابري را نشان ميدهد كه بر نوك كوهي همچون كلاهكي ظاهر شده است . اين تصوير هر تماشاگري را به اين پرسش وا ميدارد كه آياي اين يك صحنه واقعي و طبيعي است ؟
منظرهاي را كه گيتي شجاعي براي عكس خود انتخاب كردهاست ، از رنگ سبز پيشزمينه شروع ميشود و با شيب ملايمي رو به بالا و عمق تصوير پيش ميرود . در يك سوم بالاي تصوير ، فرم زمين دگرگون ميشود و رنگهاي قرمز و سبز سير ظاهر ميگردد . تپهاي ديگر در دوردست در سمت چپ عكس ، خط افقي زمين را از يكنواختي بيرون ميآورد . سپس چشم تماشاگر در بالا و انتهاي تصوير به فضاي باز و آبي آسمان ميرسد و سپس تنفس بصري باز به منحنيها و رنگهاي دلانگيز زمين باز ميگردد .
حسن سربخشيان صحنهاي از سيل را عكاسي كرده است . ميتوان از همين فضاي محدود كه در قاب عكس جاي گرفته است به بزرگي فاجعهاي كه رخ داده است پيبرد .
محمدحسين نيكوپور ، در عكسي كه از يك منظره ارائه داده است ، آدمي را برروي نيمكت و سگي را در نزديكي آن نشان داده است كه هر دو پشت به ما دارند و انگار در حسي مشترك به دوردستهاي مقابل خود چشم دوختهاند . فاصله آنها از ما و تنهها ، شاخ و برگهاي درختان و آسماني كه از لابهلاي آنها ديده ميشود ، موجب ميشوند كه چشمهاي ما از پيكرهها به نقاط ديگر عكس حركت كند و پس از تامل در آنها دوباره به طرف پيكرها باز گردد .
عكسي از نهال چيذري در اين نمايشگاه حامل لطيفترين حسي است كه هر بيننده را به سوي خود جلب ميكند . اين تصوير سايه روشني چشمنواز و قوسهايي ملايم و هارموني رنگ سحرانگيزي دارد. نگاه ما در هيچ نقطهاي متوقف نميشود و در مسير شيبها و قوسها ، آرام و سبك ميلغزد و هيچوقت خسته و سير نميشود . شيبهاي دو عنصر پيشزمينه با موقعيت افقي لاية بعدي خود تعديل شده است و همچنين سطح فوقاني ساقة بالايي كه بيشترين نور را منعكس ميكند در بستر همين لايه جذابتر شده است.
تك تك عناصر تصوير از قبيل رنگ ، بافت ، نور و ... و ساختاري كه بر كل تصوير حاكم است اين عكس را در سطح بالايي از زيبايي قرار مي دهد و حكايت از نگاه حساس ، نوگرا و با تجربة اين هنرمند دارد .
سعيد دهقاني مرز ميان دريا و ساحل را نشان داده است . از طرف راست ، آبي آب ، تورفتگيها و چين و شكنهاي ساحل را پر كرده است و از طرف چپ ، اكر و قهوهاي ساحل ، آبهاي كنار دريا را در برگرفته است و به آنها عزم داده است . انتخاب كادر عمودي و زاويه ديد از ارتفاع بلند را ميتوان از نكات موثر اين عكس بر شمرد .
عكس ديگري كه جلب توجه ميكند متعلق به سعيدرضا هاشمي است . اين عكس سياه و سفيد است . پرندگاني را نشان ميدهد كه با پروبالهاي باران خورده بر روي كابلهاي برق در سه رديف و در كنار هم تجمع كردهاند . عكاس در پايين ، زير كابلها ايستاده است و عكاسي كرده است . سه خط سياه كابلها و پرندگاني كه در حالتهاي گوناگون به روي آن قرار گرفتهاند ما را به ياد نت موسيقي مياندازد و در ذهن ما يك موسيقي شورانگيز را پديد ميآورد .
نگاه ما پس از تماشاي پرندهها ، از ميان آنها عبور ميكند و با موسيقي خيالي به آسمان ميرود .